ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းေပၚမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ နာက်င္ျခင္း၊ အသိပညာ စတဲ့ "ခံစားခ်က္ေတြ" အားလံုးေနထိုင္ၾကတယ္။ "အခ်စ္"လည္း အပါအဝင္ျဖစ္တယ္။ တစ္ေန႔မွာ သူတို႔ေနထိုင္တဲ့ကၽြန္းေလး နစ္ျမဳပ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေၾကညာခဲ့တယ္။။ "အခ်စ္"ကလဲြလို႔ က်န္သူေတြအားလံုး ေလွကေလးေတြလုပ္ၿပီး ကၽြန္းကေနခြာခဲ့ၾကတယ္။
ကၽြန္းေပၚမွာ "အခ်စ္"တစ္ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ႀကံ့ႀကံ့ခံဖို႔ သူေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္။ ကၽြန္းလံုးဝနစ္ျမဳပ္ခါနီးမွ အကူအညီယူဖို႔ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
"ၾကြယ္ဝျခင္း"က အခ်စ္ေဘးနား ေလွႀကီးတစ္စင္းနဲ႔ ျဖတ္ေလွာ္သြားတယ္။
"ၾကြယ္ၾကြယ္ေရ... ငါ့ကိုေခၚသြားႏိုင္မလား?" အခ်စ္ကေျပာတယ္။
"ဟင့္အင္း... ငါ့ေလွေပၚမွာ ရတနာဥစၥာေတြ အျပည့္ပဲ။ နင့္အတြက္ ေနရာမရွိဘူး" ၾကြယ္ဝျခင္းက ေျဖတယ္။
"ၾကြားဝါျခင္း"က ေလွလွလွေလးစီးၿပီး အခ်စ္ေဘးနား ျဖတ္ေလွာ္သြားတယ္။
"အၾကြားေရ... ငါ့ကိုကူပါဦး!" အခ်စ္ကေျပာတယ္။
"မကူႏိုင္ဘူး အခ်စ္ရယ္... နင့္တစ္ကိုယ္လံုး ရဲြရဲြစိုေနတာ ငါ့ေလွညစ္ပတ္သြားမွာေပါ့" ၾကြားဝါျခင္းက ေျဖတယ္။
"နာက်င္ျခင္း" ရဲ႕ေလွ အနားကပ္ေတာ့ အခ်စ္က "က်င္က်င္ေရ... ငါ့ကိုေခၚသြားပါ" လို႔ဆိုတယ္။
"အိုး..ခ်စ္... ငါအရမ္းဝမ္းနည္းေနတယ္။ ငါတစ္ေယာက္ထဲပဲ ေနခ်င္တယ္"
အခ်စ္ေဘးနား "ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း"ျဖတ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူသိပ္ေပ်ာ္ေနလို႔ အခ်စ္ရဲ႕ေခၚသံကို သူမၾကားလိုက္ဘူး။
ရုတ္တရက္ အသံတစ္သံကို ၾကားလိုက္တယ္။ အသံက လူႀကီးပိုင္းကျဖစ္တယ္။
"လာ အခ်စ္ နင့္ကိုငါေခၚသြားမယ္"
အခ်စ္ အရမ္းေပ်ာ္သြားမိတယ္။ သူတို႔ ဘယ္သြားၾကမလဲဆိုတာကို ေမးဖို႔ေမ့ေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္သြားတယ္။ ကမ္းစပ္တစ္ခုဆီေရာက္ေတာ့ လူႀကီးက သူလမ္းသူသြားလိုက္တယ္။ သူ႔ကို လူႀကီးေတာ္ေတာ္ကူညီလိုက္မွန္း အခ်စ္ နားလည္လိုက္တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ ေနာက္အႀကီးတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ "အသိပညာ" ကို အခ်စ္ကေမးတယ္။
"အခ်စ္ကို ဘယ္သူကူညီလိုက္တာလဲ?"
"အခ်ိန္က ကူညီလိုက္တာ" အသိပညာက ေျဖတယ္။
"အခ်ိန္! အခ်ိန္က ဘာျဖစ္လို႔ အခ်စ္ကို ကူညီရတာလဲ?" အခ်စ္ေမးျပန္တယ္။
"အခ်ိန္ကမွ အခ်စ္ရဲ႕တန္ဖိုးကို နားလည္လို႔ပါ" အသိပညာက နက္နဲတဲ့ဉာဏ္ပညာနဲ႔ ၿပံဳးရင္းေျဖတယ္။
***တျခားသူေတြ ဘာသာျပန္ထားတာကို ဖတ္ဖူးမွာပါ။ ဖတ္ရတာ ၾကည္ႏူးစရာေလးမို႔ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးျဖစ္ေအာင္ ထပ္ဘာသာျပန္လိုက္ပါတယ္။
မႏိုင္းႏုိင္းစေန ဆိုဒ္ကေနေတြ႕လို႕တင္ေပးလိုက္တာပါ။ ဖတ္ရင္းနဲ႕လဲသေဘာက်လာလို႕ပါ။အဲလိုပဲေနာ္ ဘယ္အရာျဖစ္ျဖစ္ ကုစားဖုိ႕ရာအခ်ိန္ဆိုတဲ့သမားေတာ္ လုိအပ္တယ္ပါတယ္။
(99sanay)
ကၽြန္းေပၚမွာ "အခ်စ္"တစ္ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ႀကံ့ႀကံ့ခံဖို႔ သူေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္။ ကၽြန္းလံုးဝနစ္ျမဳပ္ခါနီးမွ အကူအညီယူဖို႔ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
"ၾကြယ္ဝျခင္း"က အခ်စ္ေဘးနား ေလွႀကီးတစ္စင္းနဲ႔ ျဖတ္ေလွာ္သြားတယ္။
"ၾကြယ္ၾကြယ္ေရ... ငါ့ကိုေခၚသြားႏိုင္မလား?" အခ်စ္ကေျပာတယ္။
"ဟင့္အင္း... ငါ့ေလွေပၚမွာ ရတနာဥစၥာေတြ အျပည့္ပဲ။ နင့္အတြက္ ေနရာမရွိဘူး" ၾကြယ္ဝျခင္းက ေျဖတယ္။
"ၾကြားဝါျခင္း"က ေလွလွလွေလးစီးၿပီး အခ်စ္ေဘးနား ျဖတ္ေလွာ္သြားတယ္။
"အၾကြားေရ... ငါ့ကိုကူပါဦး!" အခ်စ္ကေျပာတယ္။
"မကူႏိုင္ဘူး အခ်စ္ရယ္... နင့္တစ္ကိုယ္လံုး ရဲြရဲြစိုေနတာ ငါ့ေလွညစ္ပတ္သြားမွာေပါ့" ၾကြားဝါျခင္းက ေျဖတယ္။
"နာက်င္ျခင္း" ရဲ႕ေလွ အနားကပ္ေတာ့ အခ်စ္က "က်င္က်င္ေရ... ငါ့ကိုေခၚသြားပါ" လို႔ဆိုတယ္။
"အိုး..ခ်စ္... ငါအရမ္းဝမ္းနည္းေနတယ္။ ငါတစ္ေယာက္ထဲပဲ ေနခ်င္တယ္"
အခ်စ္ေဘးနား "ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း"ျဖတ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူသိပ္ေပ်ာ္ေနလို႔ အခ်စ္ရဲ႕ေခၚသံကို သူမၾကားလိုက္ဘူး။
ရုတ္တရက္ အသံတစ္သံကို ၾကားလိုက္တယ္။ အသံက လူႀကီးပိုင္းကျဖစ္တယ္။
"လာ အခ်စ္ နင့္ကိုငါေခၚသြားမယ္"
အခ်စ္ အရမ္းေပ်ာ္သြားမိတယ္။ သူတို႔ ဘယ္သြားၾကမလဲဆိုတာကို ေမးဖို႔ေမ့ေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္သြားတယ္။ ကမ္းစပ္တစ္ခုဆီေရာက္ေတာ့ လူႀကီးက သူလမ္းသူသြားလိုက္တယ္။ သူ႔ကို လူႀကီးေတာ္ေတာ္ကူညီလိုက္မွန္း အခ်စ္ နားလည္လိုက္တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ ေနာက္အႀကီးတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ "အသိပညာ" ကို အခ်စ္ကေမးတယ္။
"အခ်စ္ကို ဘယ္သူကူညီလိုက္တာလဲ?"
"အခ်ိန္က ကူညီလိုက္တာ" အသိပညာက ေျဖတယ္။
"အခ်ိန္! အခ်ိန္က ဘာျဖစ္လို႔ အခ်စ္ကို ကူညီရတာလဲ?" အခ်စ္ေမးျပန္တယ္။
"အခ်ိန္ကမွ အခ်စ္ရဲ႕တန္ဖိုးကို နားလည္လို႔ပါ" အသိပညာက နက္နဲတဲ့ဉာဏ္ပညာနဲ႔ ၿပံဳးရင္းေျဖတယ္။
***တျခားသူေတြ ဘာသာျပန္ထားတာကို ဖတ္ဖူးမွာပါ။ ဖတ္ရတာ ၾကည္ႏူးစရာေလးမို႔ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးျဖစ္ေအာင္ ထပ္ဘာသာျပန္လိုက္ပါတယ္။
မႏိုင္းႏုိင္းစေန ဆိုဒ္ကေနေတြ႕လို႕တင္ေပးလိုက္တာပါ။ ဖတ္ရင္းနဲ႕လဲသေဘာက်လာလို႕ပါ။အဲလိုပဲေနာ္ ဘယ္အရာျဖစ္ျဖစ္ ကုစားဖုိ႕ရာအခ်ိန္ဆိုတဲ့သမားေတာ္ လုိအပ္တယ္ပါတယ္။
(99sanay)
No comments:
Post a Comment